Free Hugs

Trur ennå ikkje det har gått heilt opp for meg at eg er i Noreg. I går gjekk nemlig, eg, Silje og Arnhild ned til Mandal sentrum for å kikka litt i Norske butikkar. Usedvanlig høge prisar var det første som møtte meg.
Litt etterpå treff me vår gode venninne Hilde og hennes to, for oss ukjente, venninner. Kjente av ukjente tenker eg, så klart dei må få ein klem. Eg går bort, helsar fint, og gir dei kvarsin StOrE klem. Silje og Arnhild, som ikkje har vore i Brasil, føler presset, og gir jentene ein klem dei og. Vennene til Hilde står litt små forvirra tilbake, og Hilde forklarar straks at me har vore i brasil eit halvt år...
Når me kjem rundt hjørna, byrjar Silje og Arnhild å le kraftig. Silje utbryt: "Nå har jeg vært i Thailand i et halvt år og ikke klemt en eneste en, så må jeg nå klemme en FREMMED".
For meg var dette super naturlig. For vanlige norske jenter føles det nok heller UBEHAGELIG.
Men: eg har jo bestemt meg for å ta med den hærlige brasilianske klemme-kulturen til Noreg, så ein stad må eg jo byrje:)

://www.youtube.com/watch?v=vr3x_RRJdd4

Ingen kan hjelpe alle, alle kan hjelpe nokon

Ein dag banka det på porten. Eg kikka ut. Ei ung dame med afro og fillete klede står utanfor. I armane held ho ei stor eske med litt mjølk og brød. Eg tar med meg nyklane og går ned for å åpne. Ho ser litt sjenert ned i bakken før ho møtar blikket mitt. Ho er på matinnsamling, og fortel at ho ikkje har mat å gi til borna sine. Me har akkurat returnert frå ferien, og har berre ein boks med tomatpuré og litt suppe i huset. Er det ikkje litt flaut å berre gi det då? Eg og Anne Malene spekulerer. Jaja, me kan i det minste spør om ho vil ha det. Afro-dama blir kjempe glad og takkar opp til fleire gonger. Før ho forsvinn nedover gata, snur ho seg og seier ”Gud velsigne dykk”. Sååå lite skulle til. For oss var det jo ingenting, men ho hadde mat til ungane sine.

Ilha Grande, paradis på jord?

Ingen bilar. Ingen minibank. Eit lite sentrum. Stor regnskog. Turkis sjø. Kvite strender. Det er Ilha grande det. Ei øy i staten Rio de Janeiro. Turen gjekk hit etter å ha fått med oss siste rest av karneval i Rio by. (Etter å ha nådd måla for bokrapportar og diverse skulearbeid returnerte me til Rio for å få med oss eit lite stykke sprøtt karneval) Etter karneval freista Anne Malene sine venner, Kristoffer og Fredrik, oss med å bli med til Ilha Grande. Eit tilbod me ikkje kunne motstå, me var klar for max avslapping.
Etter tre fem timar på buss og båt, ankom me den berykta øya i skumringens time. Til tross for ein del folk, var eg overraska over stillheten. Den store forskjellen frå karneval til hit var vel kanskje årsaken til akkurat det. Ein hyggelig ung mann førte oss til det som skulle vere øyas billigaste innendørs overnatting. Me heiv i frå oss tinga, og tilbragte resten av kvelden på ein koslig pizzarestaurant ved stranda. To gonger i løpet av kvelden gjekk straumen. Stearinlysa kom fort opp på borda, såg ut som dei var vane til dette.
Dagen etter var me ute av døra i 10tida og rakk kaia akkurat for seint til første båt til Lopes Mendes, øyas finaste strand. Det blei frukost på ”bystranda”, og ikkje lenge etter var me på veg til stranda som skulle vise seg å ha den kvitaste sanden eg nokon gong har sett. Lopes mendes skuffa ikkje. Tilbake til øyas sentrum nøyt me nok ein herleg middag, og avslutta kvelden liggande på stranda for å sjå på stjernene og prate.
Dette var det eg fekk oppleve av Ilha Grande. Dagen etterpå måtte me nemlig tilbake til Londrina. Får eg kjangsen, drar eg gjerne dit ein gong til, men no skulle det bli godt å komme tilbake og byrje med alt arbeidet for fullt att.

Takk til hjelpsomme brasilianarar

Så var me klare for å forlate Salvador til fordel for Rio de Janeiro. Anne Malene og meg med kvar vår store koffert. Alltid klar for nye eventyr. På flyplassen spasserer me fint bort til check-in og legg passet på skranken. "ja men de skal jo ikkje fly før i morgon", lyd mannestemma bak disken. To lettare forvirra blondiner står tilbake og er ikkje heilt sikre på kvar dei skal ta vegen. Det er då hjelpsame brasilianarar kjem til nytte. Vår gode venn Mateus, frå ABU, tar ein kjapp telefon, og rundt neste sving blir me henta av ein anna, ukjent, ABU-ensar, som fylgjer oss heilt til herberget der ein del andre frå IPL skal tilbringe natta. Dagen etter blir me henta på herberget, og fylgt heilt tilbake til flyplassen. Den brasilianske kulturen for å hjelpe er fantastisk. Ein kan stå å sjå lost ut i 2,5 sek, og det vil garantert komme ein eller anna bort å spørre om du treng hjelp. Eg var td. på supermarkedet her ein dag, og hadde ikkje stått lenge å vurdert kva for brød eg skulle kjøpe før det kom ein brasilianar bort å spørte om det var noko eg trong hjelp med (ikkje ein butikk-ansatt altså). Eit anna døme er dagen me ankom brasil. Me hadde sotte på fly og buss i til saman eit døger, og var rimelig klar for ei seng. Men då me ankom buss stasjonen i Londrina, klokka 4 om morgonen, var det ingen som var der for å hente oss. Me spurte ingen om hjelp, men det at me såg rimelig forvirra ut var nok til å få både taxi og buss sjåførar, politi og random people til å flokka seg rundt oss og desperat prøve å hjelpe.

Eg kan ikkje hugse ein situasjon der eg ikkje har fått hjelp. Nokre gonger kan det kanskje bli for mykje av det gode, når dei td. insisterer på å fylgje oss heim frå kyrkja, for så å ta bussen tilbake til terminalen og komme seg derfra til sin eigen heim. Poenget mitt er at brasilianarar generellt er hjelpsame. Å komme til eit land der alt er ukjent, er vanskeleg i seg sjølv. Verdien av å få hjelp, blir derfor stor. Så her kjem ei oppfordring til alle de heime: hjelp innflyttarane me har i vårt land:) det er vanskeleg å vete korleis ein kultur fungerer, om ingen fortel deg det.

3.mos. 19, 34 Dere skal behandle ham som en landsmann. Du skal elske ham som deg selv. For dere har selv vært innflyttere i Egypt. Jeg er Herren deres Gud.

Infield i Rio

Tid for norsk, tid for refleksjon, tid for Infield. Ei veke eg lenge hadde sett fram til. Gjennmøte med dei andre norske studentane i Brasil, og lerar Siri frå Noreg. Ei veke der me skulle få dele erfaringar, opplevingar, inntrykk, få slappe skikkelig av i Rio, og oppleve endå meir saman.

Mr Jesus

Da blåste på Jesus i dag

Hangliding øve Rio:D

Copacabana

På øving t karnevalsparaden.

Sukkertoppen og sukkerklumpane<3

På sukkertoppen med utsikt ned til Ipanema

Heile gjengen:)

Her kan du lesa meir om vårt infieldopphold i Rio de Janeir. : http://www.hald.etp.no/sider/tekst.asp?side=149

Utflukt til Salvador, Bahia

Søndag 18 Jan, skulle eg få mitt første møte med Salvador by. Leiren hadde leigd ein buss til kl 10, men tre timar etter, kom endeleg transporten som var forsinka grunna nokre brasilianarar hadde laga fest midt i vegen.

I Salvador besøkte me byens første fort. (Salvador var den første byen portugisarane gjorde til hovudstad i Brasil). Deretter drog me opp til det historiske sentrum for å sjå på eldgamle, flotte bygningar. Me besøkte ei kyrkje der ein kunne betale den nette sum av 450 000 nok for inngå giftemål. På kvelden var det duka for utandørs "spetaculo" i det historiske sentrum. Dette var eit slags teater i form av bilete og lyd. Poenget i stykket var å opphøge dei svarte sin posisjon i dagens samfunn, med å fortelje at det var dei som faktisk forma byen Salvador, og gi dei heder for det. Det var ei glede å sjå stoltheten i auga på mange av dei svarte som hadde møtt opp denne kvelden.

På bussen til Salvador

På toppen av det første fortet i Salvador

Fortet var no blitt eit museum, dette var ein av dingsane som stod til utstilling.

1 stk. overfylt strand i Salvador.

Utsikt fra historisk sentrum. Inni søyla til venstre i biletet gjekk det heis opp og ned.

Inni heisen i søyla på bilete ovanfor.

Verdas dyraste kyrkje å gifte seg i?

Bahiansk bekledning

"O spetaculo" i historisk sentrum av Salvador.

IPL

Isolert frå samfunnet hadde brasilianske studentar frå heile landet, pluss eit par gringos, valt å bruke tre veker av sommarferien sin på ABU-leir. Her skulle dei få bli betre kjent med Gud, samt bli utrusta som leiarar. Leiren fant stad utanfor Salvador, og heitte IPL (institusjon for leiartrening). Temaet var "Jesus, vegen til fridom". Dette skulle bli tre veker med gode samtalar, nye vennskap, deling av kultur, kles-skrubbing for hand, og mykje meir.

* Gringos - kvitingar

Svetteperlene pipla fram på panna i det eg gjekk ut av døra kl 7 kvar morgon, for å ete frukost. Ekte brasiliansk frukost med franskbrød, smør og super-sukra kaffi. Etterpå var det bøn, lovsang, bibelstudier og bibeltime. Lunch. Meir bibelstudier, gruppearbeid, bibeltimar og lovsang. Elles blei det mykje dans. Samba, forrò, caporeira, osv, er nemleg eit must på ABU leir. Her dansar alle. Om ein kan eller ei.

På kulturell aften kunne alle dela spesielle ting frå sin stat, eller sitt land. Me laga bla ein sketch om Noreg og nordmenn, og sang nasjonalsangen. Andre delte typiske dansar, smaksprøvar på mat, sangar, kort-filmar, osv. Ein stat i nord hadde faktisk ein egen Guarana brus, nemleg brusen Jesus.

Midt i IPL blei me delt inn i team som skulle bli sendt ut til ulike praksis stader. Me var gruppe to, og oppgåva vår var å ha eit 5 dagars program i ei kyrkje i ein av mange slummar i Salvador. I tilleg skulle me besøke ein del familiar som budde der. Me forbredte opplegget vårt med ulike seminar, eit om helse og eit anna om "korleis lage og leie bibelstudier". Me forbredte og søndagsskule, gudsteneste og ungdomskveld. Så drog me. Dette var mitt første møte med slum i Brasil. Husa var bygde oppover ein skråning, og blei mindre med dårligare standar til lengre opp ein kom. Nokre hadde hatt råd til å male ein vegg. Resten var av murstein eller betong. Gatene var smale og skitne. Hundebæsj over alt. Små, brune barn, sprang rund om kring og spelte gjerne fotball med ein mango. Dunkande funkis musikk dura i øyra, lettkledde jenter dansa, og svette menn sat med ei øl på kvar ein bar.
Mange hadde små salgs-skilt utanfor husa sine. Der selde dei til dømes småkaker, hårstrikk eller falske negler. Mange av familiane me besøkte fortalde sterke historiar om narkodealing og kriminalitet relatert til familie eller venner, dei ville gjerne ha forbøn. På toppen besøkte me ei mor med fem born. Dei budde i eit hus på omlag 15kvadrat meter. Mor og fire born delte ei seng. Far hadde stukke av med eldstedatter. Dei viste stolt fram huset sitt, som bestod av eit soverom, eit lite bad uten dør, og resten var kjøkkenkrok og entrè.

Programmet vårt for desse dagane gjekk veldig bra, og på avskjedsdagen var det spesiellt hardt å seie hadet til alle dei fantastiske ungane eg hadde blitt kjent med. Borna i slummen har noko spesiellt over seg. Ein utrulig sjarm, som iallfall sjarmerer meg i senk.

Etter å ha MÅTTA snakka portugisisk i fem dagar i strekk, var språket lettare når eg kom tilbake til IPL. Og trangen for "bare-snakke-norsk-kveldar" blei mindre. Tre veker med leiartrening var snart over. Og til tross for språkvanskar lærte eg mykje, som eg vil ta med meg for resten av livet.

Hærlige ABUenses

Sany & Natalie <3>

Dans frå Santa Catarina på kulturell aften.

Nyyydelig sang


Capoeira

Dramatisering av "Den barmhjertige samaritan" i kyrkja på praksis staden.


Gruppe 2 på besøk i Slummen

Ein sprudlande flokk:D


Midt i leiren var alle klar for nokre timar på stranda.
Gutta i naborommet kjørte gjerne intimkonsert


ABU, region sør

Guerreiro.... haha.. For ein mann.